معرفی کتاب «پرونده هسته ای ایران و حقوق بین الملل؛ نگاهی غیر ایرانی و چندگانه»

به دنبال انتشار گزارش ماه­های ژوئن و آگوست 2003 مدیرکل آژانس، شورای حکام طی اولین قطعنامه خود تردیدهایی را در مورد ماهیت صرفاً صلح‌آمیز برنامه هسته‌ای ایران دامن زد که از آن روز به عنوان مبنای «نگرانی جامعه بین­المللی» قلمداد شد. همچنین با طرح وجود برخی قصور و نقض‌های ادعایی نسبت به تعهدات پادمانی مساله «مسئولیت بین­المللی جمهوری اسلامی ایران به دلیل نقض تعهدات بین­المللی» نیز همواره مورد استناد قرار گرفته است. نگرانی­های امنیتی به همراه نقض­های ادعایی موجب آن شد که شورای حکام آژانس در سال 2006 تصمیم به گزارش­دهی وضعیت برنامه هسته­ای ایران به شورای امنیت گیرد و متعاقب آن  یک بیانیه و قطعنامه (قطعنامه 1696) از سوی این شورا به منظور الزام­آور ساختن برخی درخواست‌های شورای حکام آژانس که اساساً ماهیتی اعتمادساز و داوطلبانه داشتند، به تصویب رسید. در ادامه با توجه به عدم تمکین کشورمان نسبت به تجویزات شورای امنیت، مجموعه­ای از قطعنامه­ها حاوی تجویزات هسته­ای و حتی گاه غیرهسته­ای و همچنین دربرگیرنده برخی تحریم­ها (قطعنامه­های 1737، 1747، 1803 و 1929) صادر گردید. قطعنامه­های شورای امنیت وظیفه جادوئی را برعهده گرفتند تا از مس قطعنامه­های شورای حکام، طلای قطعنامه­های شورای امنیت بسازند. ورود شورای امنیت موجب شد که فضای همکاری و ارادی به فضای اجباری تبدیل شود به قسمی که عملکرد شورای امنیت در قبال احتجاجات حقوقی بین­المللی کمتر قابل خدشه بود. این مسیر اجبار تا تصویب قطعنامه 2231 مورخ 14 جولای 2015 ادامه پیدا کرد تا اینکه پس از این قطعنامه در یک فضای مبتنی بر سازش، طرفین به راه­حل­های قابل قبول رسیدند.

به اهتمام دکتر عبدالله عابدینی، دانش آموخته دکترای حقوق بین الملل دانشگاه تهران و مدرس دانشگاه

بهمراه دیباچه دکتر سید حسین سادات میدانی، عضو هیئت علمی دانشکده روابط بین الملل 

دریافت فهرست مطالب، دیباچه و پیشگفتار

خرید اینترنتی